"hiç insan kendinden sıkılır mı?, ilâhi çocuğum..", dedi annem bu sabah.sabahları aynada gördüğüm çehreden sıkıldığımı biliyorum oysa, saçlarımın uzunluğundan, bedenimi yoran kilolardan, sürekli diyet zorunluluğundan, evin içinde dönüp dolaşan yalnızlık hallerinden, çalışma masamı kalabalıklaştıran kitaplardan, gözlük çerçevemden, hayalkırıklarının kalbime ve aklıma saplanıp canımı acıtmasından sıkıldım.
Ankara'dan, yağmursuz ve karsız geçen kıştan, hep aynı yüzleri görmekten, annemle babamdan uzak yaşamak halinden, insan sesi için televizyonu açmaktan, yalnız bırakılmaktan da sıkıldım.
sıkılınca ne yapar insan?
hk, 11.3.2007
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder