oradakine II
Binaların arasından kurtulup daracık aralıklardan
geçerek karşıdaki büyük hastane yapısının camlarına
çarpıyor, solgunlaşıyor ama yine de pencerelerinde
durakladığı bu gönülsüz konuklara kendi evlerindeki
güneşli öğleden sonraları, çay sohbetlerini, komşu
gezmelerini, balkondan balkona seslenmeleri , sardunya
saksılarını, sığırcıkları ve serçeleri, sokaktaki
çocuk bağırtılarını, beyaz güneşliklerde kıpırdayıp
duran yasemin dalının gölgesini hatırlatıyor.
Bir hastane odasında yatmanın çekilmezliğini hem
geçmişe hem de başlangıcı belirsiz bir geleceğe
yapılan yolculukla zorluyor.
Güneş’in gökyüzündeki hallerini izlediğimi bilen de
kendi yaşanıp kapatılmış öğleden sonralarını düşürüyor
aklına, ya da işi gücü bırakıp pencerenin önüne
koşuyor işte…
hk.
ondokuzmartpazartesi, öğledensonra
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder