üşürken ve gecenin bu en huzurlu (yalnız) anlarının bitmemesi için üşümeye bile aldırmazken yazıyorum. yapraklarının kenarlarında dantelimsi buz kristalleri saçaklanmış yaprakların fotoğrafını bu yazıyı resimsiz bırakmamak için seçiverdim bilgisayarımın belleğinden.
oysa birazdan bu odadan çıkmak zorunda olduğumu, ışığı söndüreceğimi, radyodan gelen keman konçertosunun susuvereceğini çok iyi biliyorum. bütün bunları gitmek zorunda olduğum yere gitmek istemediğim kadar iyi biliyorum.
pencereden kar ile örtülü bahçenin loş beyazlığı görünüyor, toprak sıcaktır karın altında, ağaç ve bitkilerin kökleri tatlı bir kış uykusundadır şimdi. bu soğuk, kuytu ve durgun kimsesizliği seviyorum.
kış biter bitmez, ağaçlar baharlanırken uyusam, ta öbür kışa dek derin bir yaz uykusuna dalsam keşke.
keşke zamana "bu anın içinde" kalabilmeyi öğretebilsem.
oysa bu cümleler okunurken "an bitmiş", ben çoktan istemediğim yere varmış olacağım.
hk, 14.I.2008
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder