Dün gece hiç durmadan yağmur yağdı, sonbaharın böyle birdenbire ve hızlı adımlarla gelmesine hiç şaşırmadım aslında. Sanki yaşadığım kedere en yakışanı buydu, sanki babacığımın ardından ve anneciğimle buluşmalarının peşi sıra, onların yokluğu ile günler/geceler serinlemeli ve ruhumu olduğu kadar bedenimi de üşütmeliydi...
Dediğim gibi hem: "kalbim aklımı dinlemiyor şimdi". Onların Karşıyaka'daki evlerinde, babacığımın deyişiyle "edi ile büdü" halleriyle var olduklarına inanmak için direniyorum.
Onaltı ay ve on gün ara ile yitirdim anneciğimle babacığımı.
7.Mayıs'da Sumika kanatlandı, 17.Eylül'de Bedroş.
Hampo için hayat ne kadar ıssızlaştı, bunu kimsecikler bilemeyecek.
Hayat hep yaşamayı, kalbin atmasını, nefesin alınıp verilmesini, konuşmaları / gülmeleri / kucaklaşmaları / devinimi / bakışmaları / elele tutuşmaları / adım uydurup birlikte yürümeleri çağrıştıran bir süreçti şimdiye kadar. İçinde kendi tabiatının tam zıttı bir hali barındırması, bu zıtlığın giderek büyüyen bir mürekkep lekesi gibi hayata yapışıp kalması ise yeni ve sarsıcı bir deneyim.
Onlar beni var edip, gittiler ve ben yaşadıkça var olacaklar.
hk, 23.Eylül.2008
3 yorum:
...Bedri amca ie geçen yaz tanışmıştım, bana şen kız adını takmıştı.Kısa bir zaman olsada, onu eğlendirmeye acılarını hafifletmeye çalışmıştım.Büyük üstadı tanımak güzeldi.Ruhu şad olsun...
Hülya'cığım, Nilgün'ün / senin / Berna'nın / Zafer'in babamla birlikte geçirdiğiniz zamanlar o'nu çok mutlu etmişti. Anılarında "hocaların hocası"na yer açan o kısacık paylaşımları hep gülümseyerek hatırla..
..Hep gülümseyerek hatırlıycam..sumru teyzemin ve bedri amcamın mekanları cennet olsun.bi de sizi seviyorum..
Yorum Gönder